Nostalgie in de Voorkempen!

Er zijn van die dagen dat de Koekestad zelfs mij, volbloed urban trotter, te druk wordt. Dan heb ik het even gehad met de hippe tentjes, de piepende en overvolle trams, de immer ronkende Antwerpse ring en de vette stadsduiven die zo veel frietjes pikken, dat het iets té gemakkelijk wordt om ze te vangen.  

Op zulke dagen zet ik me vooraan in de bakfiets, en laat ik mijn mensen me naar de Voorkempen rijden, of zoals ik het noem: de “light” versie van de Kempen.

“Onthaasten” noemt men dat in Marketingtermen. Laat ik het houden op uitrusten en genieten…

En dat begint al bij de route erheen… Langs de vaart fietsen we naar ’t Noorden van ’t land. En bij elke eend of gans die ik tegenkom, vergeet ik de stadsduiven een beetje meer. Eens we in Brecht zijn, de parel van de Voorkempen, weet ik niets meer af van ’t bestaan van dat friet-stelend pluimvee.

Om de overgang van ’t stad naar ’t platteland niet te bruusk te laten verlopen, stoppen we in Brasschaat bij de pop-up bar van Murni. Murni heeft in ’t stad verschillende vestigingen en ze weten er heel goed hoe ze honden het naar hun zin moeten maken. Bij de pop-up was dit niet anders. Nog voor mijn mensen konden kiezen wat zij wilden drinken, kreeg ik al een bakje water en een doosje koekjes! Dit begon goed, mijn vrienden. 

De tuin van de pop-up is gi-gan-tisch groot. Hier kom ik zeker terug om eens gezellig te picknicken, bij voorkeur vergezeld door een mooie deerne!

Tour des Voorkempen

Met een stevige dosis koffie in het bloed, hadden de fietsbenen van mijn mensen voldoende energie om de volgende etappe in te zetten! De omgeving werd groener bij elke trap, het geluid van de ring verdween als sneeuw voor de zon. 

Echter, dat was niet het enige dat mijn zintuigen gewaar werden… Mijn neus rook iets zeer vertrouwds, iets dat me ongelooflijk veel vreugde bezorgde. Mijn neus rook… hondensnoepjes! En voor ik het goed en wel wist, stond ik voor de oorsprong van dit lekkers. De fabriek van Hupple, mijn Wonderland! Lichtelijke teleurstelling toen ik doorhad dat honden – uiteraard – niet toegelaten zijn in de fabriek. Maar als ze er ooit een Willy Wonka voor zoeken stel ik me bij deze kandidaat! Mijnheer Hupple, gij moogt mij altijd bellen!

Vlak achter de Hupple-bron, ligt het natuurgebied Kooldries. Tijdens onze wandeling in ’t gebied, mijmerde ik vooral over mijn toekomstige droomjob, terwijl mijn mensen genoten van de prachtige fauna en flora.

Nostalgisch genieten

Net toen ik hoopte dat we na de wandeling, met zijn allen bij Hupple gingen dineren, sloegen mijn mensen de andere kant van de baan op en installeerden ze zich aan een tafeltje bij restaurant Cuvee Hoeve. Uiteraard konden ze aanvankelijk rekenen op wat teckelig gekop en gemopper. Mijn stemming fleurde echter op toen ik ook hier heerlijke geuren waarnam: de bedrijvigheid van deze klassieke, oerdegelijke keuken vond net naast onze tafel plaats, en ik was voor de tweede keer die dag in de hemel beland. 

Mijn mensen genoten van een traditionele lunch waar kwaliteit echt nog de hoofdrolspeler is. De bediening is nostalgisch klassiek en uiterst vriendelijk. De koffie ter afsluiting wordt sierlijk uit een koperen kan ingeschonken. Dit is bomma-approved, Franse keuken in Belgische porties. 

Lichtjes trager door de food-coma, trapten DogMom and DogDad verder. Het doel was ditmaal een echt wielertoeristen-supporterscafé, waar bovendien een voormalig slager over de borrelhapjes (en de toog) waakt. Topidee! Onder het genot van een frisse Kwaremont, wat anders in een fietscafé, kwamen ze duidelijk weer een beetje op hun positieven.  

Mijn mensen hadden erop gerekend dat ik wat langer dan 1 dag nodig had om te ‘onthaasten’ en hadden een verblijf geboekt bij het “Brechts Boshuisje”. En dat, vrienden, is warempel het schattigste verblijf waar ik ooit mijn poten mocht laten rusten. In ’t midden van een volledig omheind bos staat een klein huisje dat zo uit een sprookje komt. Eens binnen word je overspoeld door nostalgie. En alles staat er op punt om het ook hun vierpotige gasten echt naar hun zin te maken. Gelukkig kan je dit enkel voor minimum twee nachten boeken. 1 nacht is onvoldoende om al de snuisterijen uit lang vervlogen tijden te ontdekken in dit prachtig kleine huisje.

Aan de Trapperitief!

Fris uitgerust deed DogDad de volgende ochtend het plan uit de doeken. En ja, het had alweer met bier te maken. Vermomd als een natuurwandeling en een culturele uitstap. We trokken naar de poort van de Trappistenabdij van Westmalle, alwaar we onze Harley Trapsons parkeerden en de “Trappistenroute” aanvingen. Een route door bos en veld van een dikke 7km. Net genoeg om rond de middag, “toevalligerwijs”, aan het café van de Trappisten te arriveren, alwaar we eerst naar een hoop betweterige uitleg van DogDag moesten luisteren over hoe er hier reeds 101 jaar een café is, en de tripel er sinds 1934 op de kaart staat. Enfin … deze absolute klassieker mag op geen enkele Kempenroute ontbreken. Het goddelijk gerstenat wordt er niet enkel in glazen geschonken, maar ook verwerkt in allerlei heerlijks, en ook de Trappistenkaas speelt er een hoofdrol. En, mocht je op een regenachtige dag toch met de auto erheen trekken, er is ook een prima alcoholvrij abdijbier!

Trapperitief noemen ze dit geloof ik, “pun intended” …maar geen apéro zonder voortzetting: voor het avondmaal zelf hadden we een andere hondvriendelijke plek op het oog: Brasserie Den Atelier in Malle. In de jaren zestig nog een sterrenzaak met pension voor gestresste stadsbewoners die de Kempense rust zochten, nu een hond- en kindvriendelijke brasserie met een enorm overdekt terras en een speeltuin. Een aanrader en een perfecte afsluiter: ik nestelde me onder de tafel en deed een welverdiend tukje, in slaap gewiegd door het klinken van de glazen en getik van mes en vork. 

De laatste dag mocht de Brechtse Heide op mijn gezelschap rekenen. Dit natuurgebied biedt een prachtige afwisseling tussen heide, bos en akkerbouw. Weidse zichten en toch voldoende bomen om te markeren; I love it! 

We deden nog een laatste, maar niet onbelangrijke, stop bij Den Akker. DogMom moest en zou bij deze boerderijwinkel hun heerlijke asperges kopen om mee naar huis te nemen. DogDad begon een “zaag te spannen” over het moeten schillen van dit delicate witte goud. Gelukkig hebben ze bij Den Akker een heuse aspergeschilmachine! Tip: vraag zeker de schillen mee om een lekkere soep te maken. Met een volgeladen fietszak vol asperges om te eten, en voor in de soep… en aardbeien …. en hoeveboter … en peterselie … enfin, volgeladen dus, trokken we weer zuidwaarts. 

En of ik van de Voorkempen houd! De nostalgie, de vriendelijkheid en ‘t groen karakter deden me echt deugd. ‘t Was dan ook nodig om de overgang naar de drukke stad opnieuw smooth te laten verlopen. En daar zorgde CoinCoin voor. Een gezellig, zeer hondvriendelijk restaurant met Franse keuken,  precies tussen Brecht en Antwerpen. Ik waan me in een bistro aan de Seine en mijmer over onze volgende trip… Misschien moet ik nog eens naar mijn Franse vrienden?