Hondvriendelijke driedaagse in de westhoek!
U weet, of u weet niet, dat ik een zwak heb voor vrouwelijk schoon. Vierpotige dames met flair, ze kunnen me bekoren. Ik ben niet gebonden aan 1 teefje. Daar doet deze teckel niet aan mee en in een wereld waar heden ten dage alles kan en alles mag, ben ik ook niet gegeneerd dat toe te geven.
Maar er zijn van die zeer bijzondere dames, waar ik toch een heel innige band mee heb. Het is misschien tijd dat ik u eens voorstel aan een van die dames. Het is mijn pennenvriendin Rasta. Ze schrijft me al drie jaar de meest sappige brieven over haar stad en de streek waar ze woont. Haar brieven nemen me mee in een wereld waar Schelle van de Zeuge, Fien van ’t Zwien en Henne Pot de plak zwaaien. Waar ‘Goeste’ een dagelijks begrip is. Waar je de ziltheid van de zee proeft in elk ambachtelijk product dat gecreëerd wordt. Waar de mensen hard werken om nog harder te kunnen genieten.
Rasta woont in de Westhoek… Een streek waar ik nog niet geweest was en waar ik dringend verandering in moest brengen.
Ik neem je mee in onze driedaagse en ik spoor je aan om de stekker even uit je dagelijkse bezigheden te trekken en al je zintuigen open te zetten zodat de Westhoek jou net betovert zoals ze mij betoverde.
Rasta woont en werkt in Veurne. Wat ze daar precies doet, samen met haar ontzettend lieve pawrents, hou ik nog even voor mezelf. Als ik het nu al zou vertellen, is de kans groot dat u direct naar Veurne rijdt om de geneugten van het ambacht van haar Dogdad te gaan ontdekken. Nee, ik houd u nog even in het ongewisse en hier bij mij.
Onze ontmoeting had plaats in Petit Paris… Romantischer kan toch niet? Petit Paris is een kleine wijk in Veurne en dankt haar naam aan het enige café in de wijk: Café Petit Paris.
Hier komen de buurtbewoners even langs voor hun dagelijks roddeltje en bijhorende Picon. In deze streek heeft elk café met wat faam, zijn eigen gebrouwen Picon. Want wat we zelf doen, doen we beter, hoor je hier iedereen zeggen. En dat ze gelijk hebben, begot!
Uiteraard zit ik niet met mijn snuiter in de Picon. Voor Rasta en mij heeft de waard van dit klein cafeetje koekjes! En elke keer dat hij passeerde, had hij er nieuwe bij. Onze kennismaking kon niet beter geschieden dan hier.
Rasta gaf me potenvol tips en wat likjes. En moest terug vertrekken, want haar werkzaamheden lokten haar van me weg. Maar we spraken af om als apotheose van onze Westhoek-trip, bij haar en haar pawrents op bezoek te gaan. Later daarover meer…
Men kan niet staande blijven op Picon alleen. Integendeel. Dit sterke drankje heeft wat fond nodig. Op advies van mijn goede vriendin, trokken we naar het bierrestaurant ’t Hof van de Hemel. De eigenares Martine is een zythologe, een biersommelier dus, en koppelt oerdegelijke Vlaamse kost met iconische bieren. Dit doet ze met verve en met kilo’s West-Vlaamse vriendelijkheid. Haar man is keramist: de borden, schotels en kopjes zijn allen van zijn hand, want… alles wat je zelf doet, doe je beter. Hij maakte ook de waterbak voor honden en het is dan ook de meest unieke waterbak die ik ooit voorgeschoteld kreeg. Al zijn creaties zijn ook te koop.
We kozen Veurne als uitvalbasis om de rest van de Westhoek te verkennen. De nabije aanwezigheid van Rasta, zat daar uiteraard voor iets tussen. Ditmaal geen hotel voor ons, maar een vakantiehuisje waar honden meer dan welkom zijn. Bel-Etage 11 is nog maar net gerenoveerd en heeft alles wat nodig is om een paar dagen tot rust te komen.
Snuffelen in Diksmuide
Na een home-made ontbijt (we kregen de gewoontes van de West-Vlamingen al goed over), trokken we op ontdekking. Diksmuide staat bekend als de Boterstad. Say cheese (of Butter) en ik ben er! We deden de erfgoedwandeling “Stadslink”, die ons het boeiende verleden van de stad leerde en de meest pittoreske stadshoekjes toonde. Je hoeft er zelfs geen plannetje voor te volgen, want de klinknagels op de grond duiden het parcours aan. Geschiedenisnerds komen trouwens volledig aan hun trekken in de Westhoek, overal is er wel een wandeling, fietstocht of bewegwijzerde route langs het plaatselijke erfgoed te vinden.
Mijn neus was al goed in actie, en dit zou alleen nog maar beter worden. Een trouwe Instagramvolger had me er attent op gemaakt dat er in Diksmuide ook een private snuffeltuin voor honden te vinden was. Say snuffel en ik ben er ook!
An De Brabandere, gepassioneerd en gecertificeerd hondencoach, heeft een uniek concept uitgewerkt. Je kan in haar tuin komen snuffelen en uitdagingen ondergaan in de vorm van buizen, houten plankjes, een bruggetje, verschillende ondergronden. En hier en daar verstopt ze ook nog wat snacks.
Terwijl mijn neus alle kanten opging, vroeg DogMom aan An hoe ze bij het idee kwam:
“Van kinds af aan had ik een liefde voor dieren in het algemeen, maar de hond kreeg toch een speciale plaats. Mijn honden zijn een belangrijk deel van mijn leven. We hadden hier aan de achterkant van onze tuin, een stukje waar we niets mee deden. Ja, het afgereden gras kiepten we er, maar voor de rest was het een verloren stukje grond. We beslisten om daar iets nuttig van te maken, en na een week harde labeur hadden we een snuffeltuin! De materialen die we gebruikten, zijn zo goed als allemaal “upcycled” zoals de spiegel, de ballenbak, het zwembadje met badeendjes die de honden er naar hartenlust mogen uitpikken.”
DogMom: “We noemen Jerom ook weleens Mister Roy Destroy. Als die zo een eendje te pakken heeft, is dat direct stuk”
An: “Ja, en dat mag! Er is een gouden regel in de tuin: de hond mag alles. Al de materialen en planten die hier staan, zijn veilig voor de hond. Hij kan hier niets verkeerd doen. We vragen aan de mensen om het halsbandje of tuigje ook uit te doen, zodat de hond in alle vrijheid kan bewegen door de tuin, zonder commando’s, zonder beperkingen. Uiteraard is de tuin volledig afgemaakt, ze kunnen niet weg hoe klein of hoe groot de honden ook zijn.
Net omdat we veiligheid zo belangrijk vinden, laten we niet toe dat vreemde honden samen zijn in de tuin. Je kan de tuin huren voor honden van hetzelfde gezin, of met honden die elkaar goed kennen en het gewoon zijn om met elkaar te spelen.”
Mijn zus Madame Josée groef in ijltempo een put ter grootte van een groot kaliber houwitserinslag uit De Grooten Oorlog, ikzelf snuffelde me een weg door de vele takken en dacht dat ik in een oerwoud zat. Het was de uil die in hun tuin woont, die me even terug naar de realiteit bracht. Een half uur was zo voorbij en ik was ka-pot! Volgens An volstrekt normaal.
An: “We merken vaak dat voor de meeste honden de pijp na een half uurtje snuffelen volledig op is. Ze nestelen zich dan voldaan naast hun geleider, het teken dat het goed was.”
En dat het goed was, dat kan ik volmondig beamen! Naar horen zeggen, heb ik gesnurkt op de terugweg naar Veurne. Maar je moet dan weer niet alles geloven wat ze zeggen.
Op Kattenjacht in de Kattenstad
Ochtendstond heeft goud in de mond. Maar op goud alleen brandt mijn moteurke niet! Het ontbijt werd ditmaal echter niet voorzien door de pawrents. We trokken naar Ieper, de grootste stad in de Westhoek, voor een bezoek bij Fika. Op aanraden van mijn goede vriendin. Ze was er helaas pindakaas vergeten bij te zeggen wat de sluitingsdag van Fika was, want we stonden voor de deur. Een goede reden om nog eens terug te gaan, want het schijnt dat de pistolets hier waanzinnig goed zijn.
Voorlopig moest ik echter nog even op mijn welgevormde kin kloppen, want ik hoorde de pawrents het allerbelachelijkste idee opperen het ontbijt te skippen en voluit voor de lunch te gaan.
Gelukkig werd de pijn verzacht door een prachtige wandeling die ons werd aangeraden door de vriendelijke dame van de toeristische dienst. We konden kiezen tussen de Kattenjacht, en de tour rond de oude stadsmuren. Om de aanwezige bejaarde Engelsen niet de stuipen op het lijf te jagen met volhardend teckelgeblaf, kozen we voor de tweede. En terecht: Na een paar kilometer rondom de prachtige oude stad, belandden we op een eilandje, en eindelijk maakten de pawrents aanstalten om iets achter de kiezen te steken. Ik had van twee andere goede vrienden, Eros en Baziel, lovende woorden over de ter plekke gerookte zalm gehoord! Geen woord gelogen: sappig, smaakvol en smeltend op de tong. Ik moest jammer genoeg met een ieniemienie stukje genoegen nemen onder het waakzame ook van CEO Zita de Labrador. Maar opnieuw: wat je zelf doet, doe je beter blijkt alweer een waarheid als een West-Vlaamse koe.
We kuierden rustig door de straten van Ieper terug naar het centrum, en viel het ons op hoeveel leuke zelfstandige winkels hier zijn, naast de bekende ketens. Zo ontdekten we een prachtige urban jungle! Bij Wildgroei voelde ik me direct thuis. Ik vlijde me neer op de frisse stenen vloer, en wilde eigenlijk heel de middag hier blijven. Mijn pogingen om “ons moeder” alvast door te sturen naar het volgende adres, slaagden niet. Maar ik kom hier terug! Want achteraan de plantenzaak zag ik ook een tattoo-shop. En ik wil “I Love Rasta” op mijn linker bil. Maar “ons moeder” zegt dat ik moet wachten tot ik achttien ben. Da’s 126 in hondenjaren … en tegen dan hoeft het waarschijnlijk ook niet meer. We stopten nog even voor een frisse bak water in café Kosmos, shopten in de gauwte nog ergens een flesje huisgemaakte Picon, en lieten het mooie Ieper met zijn katten achter ons.
Poperinge
Een kleine stop in Poperinge, en wel voor iets dat al heel lang op DogMom haar lijstje staat: de Poperingse specialiteit Poperingse Mazarinetaart met ijs. Een taart van briochedeeg overgoten met een warme saus van boter en stroop en bestrooid met kaneel. We proefden deze lekkernij in koffiebar La-Thé en polsten voorzichtig naar het recept. Het blijkt echter een zorgvuldig bewaard geheim dat slechts enkele ingewijde bakkers kennen: zij zijn dan ook de enigen die de Poperingse horeca van dit wondertje mogen voorzien. Dogdad sleurde ons nadien nog mee naar de rustige tuin van Café De La Paix voor een fris getapt Poperings Hommelbier, vergezeld door een stukje Watou kaas en een droge worst van de plaatselijke slager. Dogmom was intussen volleerd Piconkenner en testte alweer de huisgemaakte versie. U weet het intussen: wat je zelf doet ….
Waar zit je, Wout Van Aert?
Na twee dagen van overdaad, en met een grandioze finale in het achterhoofd, besliste Dogdad dat het tijd was voor een fikse kuitenbijter. Een wandeling op en rond de Rodeberg in het adembenemende Heuvelland dus.
We begonnen aan de ruïne van vakantieverblijf De Kosmos dat een schitterend uitzicht over het dal biedt. Van daaruit trokken we een “achtje van acht”. Acht kilometer dus, in twee lusjes. Gelukkig konden we onderweg even bijtanken in ’t Peenhof, een geliefde stop voor allerhande vrijetijdsbeoefenaars: wandelaars, fietsers en zelfs ruiters houden hier graag even halt voor een frisse Bernardus van ’t vat, een stukje hennepot of een “schelle van de zeuge”. De laatste hellingen werden nadien vlotjes overwonnen en we strandden nadien moe maar voldaan in het oergezellige café aan camping De Nachtegaal.
The return to Rasta!
Het was intussen tijd geworden voor de grote finale: The return to Rasta!
Rasta’s pawrents baten in Veurne restaurant-grill “De Vette Os” uit. Sinds jaar en dag, en wijd en zijd, gekend om zijn gebraden kip, zelf gerijpt vlees (wat je zelf doet …, remember), eigen wijnkeuze, koffielikeurtjes en … hondvriendelijkheid.
Zus en ik werden als rocksterren onthaald door de kok, zijn vrouw en het vriendelijke personeel, dat ik graag tot mijn persoonlijke fan-base mag rekenen. Fris water, en rustige plek aan het raam, een bordje met kippensnacks en veel lieve woorden werden ons al direct toebedeeld.
De vleesgerechten die op tafel werden gezet waren stuk voor stuk van topkwaliteit en perfect klaargemaakt. Een teckel zou high worden van de geur alleen. De pawrents waren duidelijk van dezelfde mening, en lieten nauwelijks een morzel over … tot aan de rijstpap met gouden lepel werd alles “properkes opgekuist”.
Ik stond als afsluiter nog een fotosessie toe, met als voorwaarde dat mijn welgevormde hoofd op de plaatselijk “wall of fame” zou geplaatst worden. Maar ik ben er volledig van overtuigd dat dit niet mijn laatste bezoek aan dit restaurant was.
Of aan Veurne. Of aan de Westhoek … De Belgen hadden gelijk, toen, in De Grooten Oorlog: hier blijven ze af.
