Breda Teckelstad

“Was je al eens in een Van der Valk hotel?” Sinds enige tijd gaat er geen week voorbij, of iemand van mijn volgers op Instagram stelt me die vraag, telkens gevolgd door een lange lijst aan redenen waarom ik een bezoek aan deze hotelketen niet langer mag uitstellen.

Er zijn best wel wat Van der Valk hotels, en dus bedacht ik voor mijn Mensen verschillende manieren om het lot te laten bepalen naar welke stad we zouden trekken:

• Smijt-je-stekje: Het aloude en beproefde recept met een dartboard. Teken met stoepkrijt een hinkelpad. Bepaal welk vakje welke stad is en smijt een balletje . Na de achttiende poging, of wanneer je hond moe is van het balletje te pikken, kan je dan zien waar je heen gaat.

• Schijt-je-plekje: verdeel de tuin in vierkantjes, elk vierkantje staat voor een stad waar een Van der Valk hotel gevestigd is en in het vierkantje waar ik als eerste mijn ding doe, gaan we heen. 

• Worst-je-trekje: Neem een aantal Marcachouffe worstjes in je hand, elk met een andere lengte. Bepaal welke lengte welke stad is en zie welk worstje ik het eerste opeet.

Jammer genoeg is dit allemaal niet echt gebeurd. In de realiteit bekeken mijn mensen simpelweg welke stad hun ‘t meest aansprak: het werd Breda. Maar geef toe, elke van de manieren die ik bedacht, was beter geweest voor ‘t verhaal, niet?

De ochtend van onze trip begon stralend en fris. We parkeerden de auto bij het Van der Valk hotel en ik kreeg meteen een lekker snoepje van de receptioniste. Terwijl mijn mensen incheckten, rook ik een verrukkelijke geur en draaide me om. Daar stond ze, een prachtige langharige teckel met een glanzende rossig-bruine vacht en een felrode halsband. Ze keek me nieuwsgierig aan, kwispelde zachtjes en trippelde weg met haar baasje. Mijn hart sloeg een slag over. Dit weekend werd nóg interessanter …

Wie onze hondvriendelijke avonturen een beetje kent en volgt weet dat, om onze trips voor te bereiden, we steevast aan onze Instagram-volgers vragen, welke plekken zij graag bezoeken, en wat we zeker niet mogen missen. Voor Breda werd het al snel duidelijk dat slechts één weekend niet voldoende ging zijn! De lijst van aanbevolen plekken was eindeloos!

De rode draad in alle deze aanbevelingen, waren de gezellige parkjes in en rond de stad. Dus we besloten om te starten met een uitgebreide snuffelronde in het mooie Valkenbergpark. 

Eenden en ganzen zijn de rechtmatige eigenaars van dit park, dus zus Josée ging echt completely loco! Zij dacht even dat ze ook kon vliegen in haar pogingen deze gevederde bewoners te verjagen. Ik moest haar duidelijk maken dat we daar niet voor gemaakt zijn, en ze dus kostbare tijd aan het verliezen was gelet op de vele bomen die markering nodig hadden. Noest gingen we aan de arbeid: ik aan het markeren, Josée aan het controleren. Teamwork makes the dream work!

Midden in het park ligt een prachtige horecazaak met een waanzinnig mooi terras. Onze mensen genoten van een gezond ontbijtje, terwijl wij ons het verse water, en de vele aaikes van personeel en de overvloedig aanwezige kinderen lieten welgevallen. Knuffelfeest!

Vlak naast het park ligt het kasteel van Breda, op de plek waar ooit het stekje van Willem Van Oranje stond. Een imposant gebouw dat toegankelijk is voor rondleidingen … ik ben niet zo voor donkere kelders, maar het is prachtig om er even een toertje rond te maken! 

Plots …hoorde ik mijn maagje roepen. Althans, ik rook snacks en hapjes. Zus en ik vroegen ons af of het Bredase bruine fruit aan de hoogste Nederlandse standaarden voldeed, en sleurden onze mensen mee richting een terrasje. Zij vonden het nog nodig om eerst door het begijnhof te passeren … en omdat teckels flexibel en meegaand zijn (ahum), gingen we mee. Een prachtige tuin en een oase van rust. Terwijl mijn mensen de binnentuin bewonderden, vond ik een schaduwplekje om even te chillen. Daar zag ik haar weer, die charmante teckel. Ze heette Lola, zoals ik ontdekte tijdens een kort gesprek toen onze mensen elkaar begroetten. We renden een rondje en deelden een paar avontuurlijke snufjes. Ze vertelde me over haar avonturen in het Mastbos, een enorm bosgebied aan de rand van de stad. Ze stelde voor om er de volgende dag af te spreken voor een romantische boswandeling. Top-idee!

Onze ontdekkingsreis ging verder naar Mr. Moos op de Grote Markt, waar we een kop koffie dronken en wat lekkers kregen. De sfeer op de Grote Markt is altijd gezellig, met veel mensen die voorbij slenteren en een bruisende ambiance.

Lunchen deden we in café De Basis, een top hondvriendelijke plek, waar ze heerlijke tosti’s serveren (want zo heet een krokske in Nederland). We hadden evengoed voor een stuk taart en koffie bij Brandpunt kunnen kiezen. Of voor een heerlijke burger of een kaasplankje bij het Zeezicht of Sam Sam … .De keuze aan hondvriendelijke plekjes in het centrum is enorm. 

We verkenden het centrum verder en gingen voor een drankje bij Café Belgique, een perfecte plek voor een ontspannen namiddagborrel. De sfeer is hier altijd goed, en ook wij honden zijn van harte welkom. We kregen zelfs een bakje water en wat hondensnoepjes aangeboden. Je vraagt je af: waar blijven ze het steken? Maar zoals je weet bestaat een teckel voor 80% uit maag, en voor 20% uit koppigheid. 

Na een luttele 19586 stappen op de teller, vonden de mensen het wel welletjes. Gelukkig is er een mooi restaurant aan het Van der Valk hotel, waar ook wij welkom waren en een rustig hoekje kregen toegewezen. Het duurde die avond niet lang voor iedereen in ons gezelschap rustig lag te snorren …

De volgende ochtend, na een heerlijk ontbijt in het hotel, besloten we onze ontdekkingsreis voort te zetten. We hadden nog zoveel plekken op onze lijst die we wilden verkennen! Breda had ons hart gestolen met zijn charme en hondvriendelijkheid.

We begonnen in Chassé Park, een relatief nieuwe woonwijk midden in het centrum.  Dit architectonisch hoogstandje wil je gezien hebben! Wie Instagramwaardige foto’s wil maken, moet hier zijn. 

Het werd stilaan tijd voor mijn zorgvuldig geplande date met Lola in het Mastbos, een waar paradijs met een enorme losloopzone: We renden door het bos, snuffelden aan alles wat we konden vinden en probeerden zelfs een paar eekhoorntjes te vangen. Lola was een stuk sneller dan ik, maar ik gaf niet op. Na al dat rennen en spelen, vonden we een picknickplek waar onze mensen van de natuur genoten terwijl wij uitrustten.

Van het Mastbos ben je direct in  ’t Ginneken, een wijkje ten zuiden van Breda, dat voelt als een dorpje op zich. Met vooroorlogse huizen, veel toffe winkeltjes en restaurants is het een perfecte plek om te borrelen, vooral op de Ginnekenmarkt, waar het altijd super gezellig is. We genoten van een drankje en een hapje bij Moeke Ginneken, prachtig gelegen op een schaduwrijk pleintje. Van hieruit wordt geregeld een hondenwandeling georganiseerd, met het terras als eindpunt! 

Na dit avontuur moest ik jammer genoeg afscheid nemen van de schone Lola en wandelden we terug door de sfeervolle straten van Breda: Ginnekenweg, Wilhelminastraat, Veemarktstraat, Halstraat, Sint Annastraat en Sint Janstraat. Elke straat heeft zijn eigen charme en biedt talloze winkeltjes en eetgelegenheden. We stopten nog even voor koffie bij Sowieso, waar onze mensen een cafeïneshotje bijtankten, en wij ons even neerlegden in het rustige binnentuintje.

We hadden jammer genoeg geen extra nachtje geboekt. Met een beetje spijt zochten we een plek voor het avondeten, vooraleer we terug naar huis moesten rijden. We vonden een Spaans restaurant, “El Quinto Pino”, dat gerund wordt door een rasechte familie Spanjaarden … een kalm en gezellig overdekt terras zorgt voor een rustpunt op 50 meter van het stadsgewoel. De paella met inktvis is een aanrader. En een waardige afsluiter van een geslaagde trip!

Ik kan Breda echt aanbevelen voor een weekendje weg met je mensen. En voor de teckels onder ons; Café SamSam organiseert op jaarlijks een teckeldag in de stad. Bereid je voor op een stad VOL teckels en heel veel geblaf. Josée en ik zorgen die dag voor een groot aandeel van het geblaf en ik hoop Lola daar ook terug te zien.