Nieuwpoort door de ogen van een hond

Hoge Golven, Windkracht 10: Belgisch Kustweer.

De gewone mens vraagt zich wel eens af, wat doet zo’n teckel nou de hele dag als het rotweer is. En het schijnt dat men zich daar de meest merkwaardige voorstellingen bij maakt. Zo denkt men bijvoorbeeld dat we dan gewoon binnen blijven onder de kussens van de divan.

Niet is minder waar: wij, afstammelingen van de onversaagde Deutsche Dachshund, laten ons niet uit het lood slaan door wat wind en regen. Het zijn eerder onze mensen die uit suiker gemaakt lijken wat dat betreft.

Zo kwam het dus dat we op een weekendtrip naar Nieuwpoort, in een enorme regenbui terechtkwamen ergens tussen Gent en Brugge. Mijn ene mens wierp een blik op de buienradar en zuchtte de door de andere mens gevreesde woorden: “Ja lap, da’s voor heel den dag!”. Bijna hadden we de eerstvolgende afrit gekozen, ware het niet voor de smekende blikken van mezelf en zus, die uitkeken naar strand, garnalen, en mooie exemplaren van het tegenovergestelde geslacht. 

Volharding helpt. 

We zetten door, en niet veel later konden we droog en warm parkeren in de ondergrondse garage van het Dunehotel Nieuwpoort. Een nieuw hotel, met zicht op de duinen, en op een boogscheutje van de zeedijk. Dunehotel Nieuwpoort gaat prat op zijn toegankelijkheid, en dat geldt dus ook voor honden: speciale kamers op het gelijkvloers zijn voorzien voor gasten die hun viervoetige vrienden wensen mee te nemen. De ontvangst was uiterst vriendelijk en warm, en de kamer lekker ruim.

Intussen was het buiten lichtjes opgeklaard, en we besloten een wandeling te wagen. Het duurde echter niet lang, of de volgende vlaag diende zich aan. We sprongen snel in een net aankomende kusttram en spoorden naar Nieuwpoort-Stad, in de hoop ergens droog te kunnen zetten, en vooral, iets te kunnen eten. 

Zeeuwse mosselen “à la grecque”.

Zo goed als recht tegenover de tramhalte Nieuwpoort-Bad, ligt het Griekse restaurant “Barbouni”, gerund door de Jack Russel Chapo en zijn mensen.

Ik zeg het jullie nu: als je de beste West-Vlaamse producten laat bereiden door Limburgers met Griekse roots krijg je de heerlijkste dingen op tafel! De kip was mals en heerlijk gekruid, de tarama zelf gemaakt en smeuïg, de mosseltjes met Griekse pasta simpelweg overheerlijk. We kregen aandacht, vers water, en onze mensen spoelden het Belgische zomerweertje weg met wat Retsina, een soort Griekse zon in een fles. 

Na deze lunch vertoonde het rotweer tekenen van verbetering en we spoorden terug tot halte Cardijnlaan, om vervolgens te voet langs de havengeul en langs het park richting zeedijk te wandelen. Dit is echt een leuk stuk om te wandelen: altijd volk, veel te zien, en een schitterend grote hondenweide in het park! Josée en ik snuffelden vrolijk rond toen ik haar zag: een kloeke West-Vlaamse verschijning met een blaf die het dikste wolkendek kon doen splijten, en de zon over de vruchtbare polders tevoorschijn kon toveren. Ze heette Rotty Van De Weiler en was duidelijk buiten mijn categorie. De teckel die zich daardoor laat tegenhouden, moet echter nog geboren worden, dus ik besloot mijn kans te wagen. Rotty werkte op een vissersboot, was geboren en getogen aan ‘t Zeetje en met mijn platte Antwerpse gekef kon ik haar duidelijk charmeren. Al gauw wist ik enkele nuttige tips over Nieuwpoort te ontfutselen … Gewapend met deze adresjes, en natuurlijk dat van haar (blauwe vissersboot, tussen de 14de verlichtingspaal en de groene vuilnisbak met de irritante zeemeeuwen), kon ik DogMom en DogDad overtuigen om terug op stap te gaan.

Pannenkoekenuur.

We hadden er al een flink aantal stappen opzitten, toen we, ter hoogte van de bekende tea-room “Nelson”, alweer overvallen werden door een regenbuitje.Het was intussen wat men noemt “Pannenkoekenuur”, dus lang overleg wat niet echt nodig. Nelson is groot en druk, maar mocht er ooit een Wikipedia pagina over kusthoreca komen, is dit de foto die erbij hoort, met als opschrift “typische tearoom op de dijk”. De pannenkoeken komen in sneltempo uit de keuken, en de Picon-Bier is royaal en fris. Dit was een van Rotty’s tips, en al meteen een schot in de roos. Mijn kosmopolitische inborst en vlekkeloze communicatieskills wierpen duidelijk hun vruchten af!

De rest van de tips zou tot morgen moeten wachten, want Josée had het ongeveer gehad voor vandaag … ze ging over in zeurpietmodus, tot de mensen overstag gingen en we terug naar het hotel gingen. Ik snuffelde intussen de dijk nog wat af, op zoek naar een spoor van Rotty, maar vergeefs. 

Het avondmaal werd in het Dunehotel genuttigd, dat over een mooi en groot restaurant beschikt, de keuken wordt gerund door de baas himself en is zeer verzorgd. De bediening is supervriendelijk en ongedwongen. Zus en ik mochten mee, en kregen een rustig plekje met wat vers water. 

Ontbijt met hoofdletter O

Als we op hotel gaan, is de meest gestelde vraag die mijn mensen in hun mailbox krijgen: mochten de honden mee naar ‘t ontbijt? En hier mogen we niet enkel mee, we worden ook werkelijk hartelijk verwelkomd. 

Dunehotel Nieuwpoort gaat er prat op een indrukwekkend ontbijtbuffet te kunnen presenteren. Ik kan jullie zeggen, daar is niks van gelogen! De keuze is enorm, de charcuterie vers, de kaas door de baas zelf afgesneden en de spiegeleitjes worden voor je neus bereid. Gooi daar nog een assortimentje brood en viennoiserie bij van een lokale bakker, vers fruit, granola en verse koffie, en deze teckel is een enorm tevreden hond! 

Met dit alles achter de kiezen, vatten we goedgemutst de dag aan. De lucht was blauw en de regen was verdwenen. We stapten dapper het hotel uit voor een wandeling, en werden prompt zowat uit onze sokken geblazen door een bries zoals je ze alleen aan de kust kan vinden. Mijn mensen vertoonden echter geenszins de intentie om van de geplande wandeling af te wijken, en stapten dapper verder. “Elk nadeel heb zijn voordeel” zei ooit een of andere voetballer: met ons gestroomlijnde silhouet en laag zwaartepunt, zijn zus en ik perfect gebouwd om onder de bries door te wandelen. Nadeel hiervan is dan weer dat we zowat gezandstraald worden als we ons bij zulke noordwester het strand op wagen. 

Waar het lied der branding ruist …

En of het ruiste, iets te hard eigenlijk. Het duurde amper een paar minuten voor zus en ik onder het zand zaten. Niet dat ik niet van de zilte smaak van de zee hou, maar dan liefst niet gemengd met het halve strand van Nieuwpoort. Het spul kroop overal en Josée begon er langzaam als een soort wandelend zandkasteel uit te zien. We zochten dekking … 

Het voormalige gebouw van het Loodswezen kwam goed van pas. Restaurant “LDSWZN” is er nu gevestigd en heeft zonder meer het beste uitzicht van de hele kust, en … een beschutte rooftopbar! Honden zijn welkom zowel in het restaurant als in de bar, de ideale plek dus om het natuurgeweld te aanschouwen en de stormwind uit te laten razen. We hadden zicht op zee, pier, en strand, van De Panne tot Middelkerke. Mijn mensen genoten van een oestertje en wij keken geamuseerd toe hoe enkele jongens vergeefs met een frisbee probeerden te spelen. 

In een flits zag ik haar weer, op de kop van de pier, met de borstkas stoer in de stormwind. Rotty … ik probeerde haar aandacht te trekken, maar mijn jammerlijk gejank ging verloren in de stormwind. Vanop de pier hoorde ik haar zingen: “Gie zie m’n zeekapiting … “, en ik stelde me voor hoe ik met haar op de vissersboot de baren bedwong. 

Toen de mensen besloten om maar weer eens voort te maken, was Rotty alweer verdwenen. 

We dineerden in restaurant “Belgo”, een no-nonsense plek met de betere nationale brasseriekost. Dog mom en dog dad planden de volgende dag, terwijl ik van Rotty droomde.

We werden wakker en hoorden geen wind, geen regen … enkel fluitende vogeltjes onder een dapper zonnetje, dus we stonden snel op om ook snel weer op pad te kunnen gaan – echter niet zonder nog eens van het Dunehotelontbijt te profiteren. 

DogMom had een plan: een wandeling door de Simliduinen achter het hotel, vervolgens langs de promenade en de winkeltjes, dan broodjes halen bij bakker Diemas, beleg bij Dierendonck, gevolgd door een picknick op de pier en een boottochtje naar de overkant van de havengeul. De wind was zo goed als weg, dus de veerdienst was weer operationeel!

Het werd aldus een bijzonder aangenaam dagje, jammer genoeg zonder een spoor van Rotty. Voor we Nieuwpoort achter ons moesten laten, hadden we nog een afspraak bij Chagall, een erg hondvriendelijke plek, met een prachtig interieur en dito bediening. De verwenkoffie komt met een assortiment koekjes en zoeternijen van Stephan Destrooper uit Sint-Idesbald – jawel, achterkleinkind van de bekende Jules. Aanrader!

DogDad begon zijn spullen bij elkaar te rapen, een onmiskenbaar teken van naderend vertrek. En dat zonder nog een blik van Rotty! De teckelmoed zonk me in de pootjes en ik liet me tegen mijn zin in de auto hijsen. We waren nog maar net vertrokken toen ik voelde dat ik achterom moest kijken … Daar stond ze op de hoogste van de Simliduinen en ze zong: “Gie bluf’ m’n zeekapiting …”. Het deuntje bleef de hele rit in mijn oren hangen. Een waardige afsluiter.

Voor de de Westhoek achter ons konden laten, hadden we nog een rendez-vous in Veurne. De trouwe lezer weet dat mijn goede vriendin Rasta daar een vleesrestaurant “Grill De Vette Os” uitbaat. Sinds een tijdje heeft ook haar zus er een Italiaans restaurant in dezelfde straat: ‘t Sud. Dat schreeuwde natuurlijk om een bezoekje! Ik kan je wel zeggen: het weerzien was hartelijk en zowel onze mensen als zus en ik werden in de watten gelegd. Heerlijke Italiaanse schotels in ruime Vlaamse porties … met knuffels en een koekje erbovenop. De perfecte afsluiter van een weekendje Nieuwpoort!